Cry

I cry when i know, i do not have nothing...

I give up, when i know, that after i read a lot of book, i know, that i am stupid....

I feel pain, when i know, that my smile is just an ilusion...

I feel pain, when i know, that this laugh is from an illusion...

Aku rasa pain, apabila aku tahu, ketawa ini adalah hasil kegembiraan ilusi...

Aku rasa moral down, apabila aku sedari, semua usaha aku sia-sia...

Aku rasa moral down, apabila idealiti aku berbeza dengan realiti aku...

Aku rasa putus asa, apabila aku tahu, aku banyak kelemahan....

Dan....

Aku rasa gembira apabila hati aku merasa pain...

Dan aku rasa takut dan gementar, apabila aku rasa gembira, kerna, aku anggap, gembira itu ilusi, yang datang dari fantasi rekaan minda dan hati aku...

Kenapa? Kenapa aku rasa gembira merasai pain, dan merasa sedih andai kata aku tengah anxiety dan rasa sedih apabila aku gelak di hadapan laptop?

Kenapa aku rasa takut apabila aku gembira?

Kenapa aku rasa palsu, ketika aku membaca kata-kata semangat?

Kenapa aku rasa sedih dan hilang harapan, selepas mendengar lagu kegembiraan dan lagu motivasi?

Ulasan

Catatan Popular