Bab 39 Psych Schizophrenia

Rosak. Hancur. Kenapalah aku berlakon karakter tu, tak pasal-pasal junior fizik benci aku. Kah kah kah. Ada aku kisah, tapi lawa pula wanita tu, muka Suzume, kah kah kah.

Kawan aku pun dah start benci aku, lepas apa yang aku cakap semalam. Lantaklah, korang kan raja cakap belakang.

Malam ni aku dan Narsha lepak di library. Rare aku datang library.
Masa aku sampai di depan pintu library, aku terjumpa dengan Isydahyanti, awek yang menangis tempoh hari. Aku pun baru tahu yang dia ni asal Indonesia, tapi fasih bahasa Melayu. Aku dah lama nak berkawan dengan mahasiswa Indonesia. Aku nak tahu bagaimana idealism mereka menentang penindasan golongan penegak sistem buatan manusia.


“Hai, Amad.”

“Hai.”

“Awak seorang?”

“Saya tengah tunggu kawan.”

“Awak?”

“Seorang.”

“Payah eh nak cari kawan kat Malaysia ni?”

“Tak lah. Saya malas nak fikir benda macam tu. Banyak benda lain nak fikir.”

Aku memandang dia. Muka anime, kah kah kah. Tapi, mata dia pelik.

“Bye Mad, saya nak pergi beli makanan dulu.”

“Jangan suka bersendirian.”

“Kenapa pula?”

“Nanti awak boring.”

“Saya akan rasa boring lagi seandainya saya bersosial. Bye Mad.”

“Bye.”

……………

“Mad, siapa tu? Awek kau?”, suara Narsha.

“Kenapa? Kau cemburu eh?”

“Jangan perasan. Aku malas nak layan benda tu.”

“In the end kau layan benda tu, lepas tu kau tinggalkan aku.”

“Apa Mad? Aku tak dengar.”

“Tak lah. Aku cakap perempuan tadi tu nama dia Isydahyanti.”

“Indonesia?”

“Ya.”

“Good luck.”

“Dia junior aku lah.”

“Aku dengar dia menangis masa perjumpaan senior junior tempoh hari.”

“Hmmm.”

“Kenapa kau…?”

“Berlakon.”

“Seronok eh berlakon?”

“Tak, cumanya nak masuk dalam masyarakat ni mesti pandai berlakon.”

“Hipokrit.”

“Hipokrit dan berlakon lain.”

“Samalah.”

“Hipokrit itu untuk kepentingan diri sendiri, berlakon pula untuk masukkan kau dalam masyarakat, dalam sistem sosial.”

“Kau tidak sesuai bekerja dalam kumpulan.”

“Sebab tu aku malas nak kerja lepas habis universiti.”

“Jadi kau nak buat apa?”

“Kau kerja, aku suri rumah.”

“Pergi mampus.”

“Kah kah kah.”

“Awek tadi tu lawa lah.”

“Berapa kali dah kau cakap macam tu. Tadi kau pun cakap macam tu.”

“Bukan lelaki suka awek lawa?”

“Suka dan cinta itu beza.”

“Oh, macam kau pernah cakap dulu, cinta itu adalah perkataan lain untuk double standard.”
“Bukan semua cinta macam tu.”

“Ya, bukan semua. Di dunia fantasi cinta adalah cinta, kalau di dunia realiti cinta adalah ilusi double standard.”

“Kah kah kah. Jangan percaya apa yang aku pernah cakap.”

“Suka hati akulah nak percaya atau tidak.”

“Jangan percaya sesiapa pun di dunia ini.”

“Kenapa?”

“Tak lah.”

“Kau ada kisah eh?”

“Kisah khayalan.”

“Tipu.”

“Semua manusia ada kisah sendiri. Kalau aku cerita pun, kau tak akan faham.”

“Mana ada manusia yang faham manusia lain. Tak kan faham 100%.”

“Hmmm.”

“Jom pergi makan.”

“Cakap nak lepak kat sini.”

“Boring.”

“Jom lah.”

Lama tak kami bincang depan pintu library. Kah kah kah. In the end tak masuk library pun. Standard mahasiswa, time nak exam baru library penuh. Kah kah kah.

Kalau library penuh setiap masa, macam mana golongan anti-mahasiswa nak tulis perkara yang boleh memburukkan mahasiswa. Mereka pun nak susun ayat gak. Barulah boleh dikatakan golongan intelektual. Kalau tiada orang macam aku, macam mana orang lain nak tahu erti mahasiswa yang tiada guna dalam masyarakat. Kah kah kah.

Sebab orang seperti akulah, orang luar boleh buat karangan panjang kutuk mahasiswa. Kah kah kah. Berguna tak aku? Berguna untuk buat karangan. Lepas tu boleh susun ayat indah kutuk mahasiswa. Kah kah kah . Kerana nila setitik, rosak sebelanga susu. Kau ingat universiti ada satu belanga saja? Kah kah kah.


Lepas ni boleh lah buat buku bergenre ‘banyak ayat tapi makna sama’. 






















Ulasan

Catatan Popular